JAKIE ŚRODKI OBRONY
POSIADA ROLNIK
W USTAWACH RATOWNICZYCH ?
NAPISAŁ
ZYGMUNT RUSINEK
[ 1932 ]
NAKŁADEM CENTRALNEGO BIURA
DO SPRAW FINANSOWO-ROLNYCH
WARSZAWA, SENATORSKA 15.
SPIS RZECZY :
Kto powinien przeczytać tę książkę?
PIERWSZA GRUPA USTAW RATOWNICZYCH
Nie wolno egzekwować na pniu
Nie wolno licytować inwentarzy
Ustalenie najniższej ceny licytacyjnej
Jak korzystać z ustawy z dnia 25 lutego 1932 r.?
Co jeszcze nie może podlegać egzekucji?
Rolnik może się bronić w czasie trwania kroków egzekucyjnych
Rolnik może być zarządcą przymusowym swego gospodarstwa
Jak rolnik może wykorzystać ustawę z dnia 7 marca 1932 r.?
Korzyści z ustawy z dnia 7 marca 1932 r.
Główna ustawa
Kto może skorzystać z tego rozporządzenia?
Zagadnienie szacunku
Co daje odroczenie wypłat?
Zarząd przymusowy
Ograniczenia swobody gospodarza rolnego na skutek otrzymania odroczenia wypłat
Komu warto ubiegać się o odroczenie wypłat?
Jak należy postępować, aby uzyskać odroczenie wypłat?
Gdzie składać podania o odroczenie wypłat?
Postępowanie sądowe
Co to jest postępowanie układowe?
Walne zgromadzenie wierzycieli
Zawieranie układu
Jak korzystać z rozporządzenia o zapobieganiu skutkom trudności płatniczych w rolnictwie?
DRUGA GRUPA USTAW RATOWNICZYCH
Ustawa dla drobnych rolników
Co to jest Urząd Rozjemczy?
Jak działa Urząd Rozjemczy?
Czynności zabezpieczające
Zakres orzeczeń Urzędów Rozjemczych
Typowe sprawy
Jak rolnik powinien wykorzystać rozporządzenie o Urzędach Rozjemczych?
Ustawia przeciwko lichwiarzom
TRZECIA GRUPA USTAW RATOWNICZYCH
Ułatwienie spłaty uciążliwych zobowiązań
Segregacja długów hipotecznych
Jak wykorzystać trzecią grupę ustaw?
Konwersja
Ulgi podatkowe
Zakończenie
Zygmunt Rusinek (ur. 16 kwietnia 1893 w Warszawie, zm. 19 stycznia 1984 w Warszawie) – polski polityk i działacz społeczny,
poseł na Sejm RP I kadencji (1[zasłonięte]922-19), minister Rządu RP na uchodźstwie.
Jego córka Magdalena Grodzka-Gużkowska została uhonorowana m.in. nagrodą im. Ireny Sendlerowej
i tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
Z przedwojennego biogramu posła Zygmunta Rusinka :
urzędnik państwowy, ur. w r. 1893 d. 16. IV. w Warszawie, jako „poddany" austrjacki.
W r. 1904 wstąpił do klasy wstępnej gimnazjum IV w Warszawie, skąd po przerwie strejkowej,
zdał do 2 klasy gimn. gen. Chrzanowskiego, które skończył w r. 1912.
W latach szkolnych wstąpił do Organizacji Młodzieży Narodowej, gdzie przechodząc kolejne stopnie,
został przewodniczącym t. zw. „Sekcji koronnej" i w tym charakterze prowadził kolejno
dwa tajne ogólnopolskie zjazdy młodzieży. W ciągu lat 1911 — 1912 redagował konspiracyjny
miesięcznik młodzieży „Dla Polski", oraz przyjmował udział w organizowaniu i w kierownictwie:
1) Ligi walki o Szkołę Polską Państwową, 2) Funduszu stypendjalnego, a wreszcie 5) Ligi Oświaty Ludowej.
Wypełniając ciążące na nim obowiązki, odwiedził w ciągu lat 1910—1912 wszystkie miasta
b. Kongresówki, posiadające szkoły średnie, a pozatem Wilno, Kraków, Lwów i Poznań.
Aresztowany w 1912 r., zdał potem maturę w terminie jesiennym i wyjechał do Krakowa na
wydział filozoficzny (fil. ścisła) Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W tym czasie nastąpiły liczne aresztowania i wielokrotne rewizje w domu jego rodziców,
co uniemożliwiło mu powrót do Warszawy, aż do zakończenia wojny.
W końcu 1911 r został przyjęty do Związku Walki Czynnej, którego szeregi opuścił
z powodu ciężkich trzykrotnych operacji brzusznych, co również uniemożliwiło mu służbę wojskową.
W Krakowie wstąpił do „Zjednoczenia" tow. młodz. akadem. Następnie wszedł do redakcji „Sprawy",
której redaktorem został przed samą wojną.
Posuwając się po szczeblach organizacyjnych, z chwilą wybuchu wojny został sekretanem „Centralizacji"
(najwyższe stanowisko organizacyjne). W tym czasie został aresztowany w Katowicach przez Niemców,
dokąd wyjechał w celach organizacyjnych. Ponieważ stał na stanowisku irrredenty w stosunku do
trzech zaborów, został kolejno aresztowany w Białej, w Tarnowie i Lwowie. Wreszcie zamieszkał w Wiedniu,
gdzie wziął udział w życiu tamtejszej Polonji oraz w Tow. akad. „Ognisko".
Wróciwszy w 1916 r. do Krakowa, zorganizował ponownie „Zjednoczenie", którego prezesem pozostawał
do połowy 1918 r. 3 maja 1917 r. urządził pierwszy publiczny wiec w twierdzy krakowskiej,
przygotowując przez powzięte wówczas uchwały grunt do znanej rezolucji Tetmajera, przed której
powzięciem młodzież akademicka zorganizowała pierwszy w czasie wojny masowy występ uliczny.
W tym samym czasie, jako reprezentant młodzieży akademickiej nawiązał kontakt
z Kołem Polskim w Wiedniu i z ówczesnymi leadarami politycznymi.
Po traktacie brzeskim zorganizował „Rewolucyjny Komitet Młodzieży", występując jawnie, jako emisarjusz
i mianując w jego imieniu komendantem miasta p. Kazimierza Wyszyńskiego, w którego ręku
władza nad Krakowem spoczywała w ciągu prawie dwu tygodni.
W połowie 1918 r. po ukończeniu studjów, przeszedłszy nielegalnie granice Kongresówki i uzyskawszy,
dzięki staraniom J. Woyciechowskiego, właściciela Igołomi (zupełnie nieznajomego) papiery na własne nazwisko,
przyjechał do Lublina, gdzie objął kierownictwo instruktorów „Straży Kresowej", wyjeżdżając w jej imieniu
do Zamościa, Tomaszowa Lubelskiego, Hrubieszowa, Włodawy, Lubomli i t. p. i przyjmując
udział w organizowaniu władz w czasie przewrotu.
Po przyjeździe do Warszawy wstąpił do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej, gdzie po pewnym
czasie został naczelnikiem Wydziału Ochrony Pracy w Rolnictwie. W tymże czasie wstąpił
do Stronnictwa „Piast", gdzie wkrótce został sekretarzem Koła Inteligencji, a przed wyborami
naczelnym sekretarzem stronnictwa, umieszczonym, jako kandydat na posła, na liście państwowej.
Zostawszy posłem podał się do dymisji ze stanowiska urzędnika, nie chcąc zatrzymywać dla siebie
V stopnia służbowego i uniemożliwiać w ten sposób awansu swemu następcy.
W liście Ministra Pracy, w odpowiedzi na podanie o dymisję, znajdował się następujący ustęp:
„Uporządkowanie stosunków pracy na roli i duże uspokojenie, jakie w tej dziedzinie nastąpiło,
w niemałej mierze jest zasługą Pana, Jego wysiłków i trudów."
Zaznaczyć należy, że w czasie wojny polsko-bolszewickiej Ministerstwo odmówiło prośbie
Rusinka zwolnienia go do służby wojskowej. W Sejmie Rusinek pracował w Komisjach:
Budżetowej, Skarbowej i Ochrony Pracy.
W ciągu lat czterech był referentem budżetu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.
Z ważniejszych ustaw Rusinek referował: o wykładniku podwyżki podatków gruntowych,
w sprawie przepisów o państwowym podatku dochodowym, obowiązujących w woj. śląskiem;
o stosowaniu wskaźnika zmian kosztów utrzymania do regulacji płac zarobkowych;
o pozbywaniu nieruchomych majątków, przejętych przez państwo, jako dobra bezdziedziczne;
o zmianie statutu Banku Polskiego, o waloryzacji podatków i kredytów; o swobodzie danin
i wzięcia pracy; o likwidacji należności b. banków Szlacheckiego i Włościańskiego i t. d.
Poza tem przyjmował udział w dyskusjach sejmowych i w sprawach podatkowych,
ubezpieczeniowych, opieki społecznej i ochrony pracy.
Po zakończeniu kadencji parlamentarnej został pracownikiem Ministerstwa Rolnictwa,
następnie Związku Izb i Organizacji Rolniczych RP, w którym odpowiadał za sprawy zagraniczne.
W czasie II wojny światowej próbował przedostać się do Wielkiej Brytanii, w 1942 został aresztowany
na Węgrzech i osadzony w obozie we Flossenbürgu.
Po II wojnie światowej pozostał na emigracji. W 1945 został prezesem Zjednoczenia Polskiego Uchodźstwa,
najpierw w amerykańskiej strefie okupacyjnej, następnie w trzech strefach okupacyjnych.
W latach 1[zasłonięte]946-19 był prezesem Zjednoczenia Polskiego Uchodźstwa Wojennego.
Następnie zamieszkał w Wielkiej Brytanii, został członkiem Stronnictwa Ludowego „Wolność".
7 kwietnia 1949 został ministrem bez teki w rządzie Tomasza Tomaszewskiego,
a 20 lipca 1949 objął w rządzie nowo powstałe Ministerstwo dla Spraw Obywateli Polskich na Obczyźnie.
Stanowisko to pełnił także w rządach Romana Odzierzyńskiego (1[zasłonięte]950-19) i Jerzego Hryniewskiego (1954).
W 1956 wyjechał na stałe do Kanady, gdzie czynnie uczestniczył w życiu Polonii, m.in. był sekretarzem generalnym
Kongresu Polonii Kanadyjskiej, od 1965 członkiem redakcji, a od 1972 redaktorem naczelnym „Głosu Polskiego".
W 1979 powrócił do Polski.
Oferowany egzemplarz przetrwał wojnę i jest w stanie jak na fotografiach do aukcji.
Po latach podniszczenia, zaplamienia, zabrudzenia i przetarcia okładki.
Uszkodzenia i podklejenia okładki przy grzbiecie. Na okładce odręczne wpisy
z obcym autografem z 1932 r. Wewnątrz nieznaczne zagięcia narożników,
przybrudzenia czytelnicze i zaplamienia jak na fotografiach do aukcji.
Nie wysyłam za pobraniem !
|
|
|
|
|
