Książka Haliny Witek wpisuje się w nurt tzw. badań postkolonialnych, których zasadniczym celem staje się reinterpretacja dotychczasowych schematów poznawania kultur krajów pozbawionych autonomii rozwojowej w wyniku podbojów. Wiedza o przeszłości i specyfice kulturowej kolonizowanych narodów jest w dzisiejszej Europie ograniczona i często sprowadzana jest do stereotypów, których źródłem były dawne relacje podróżników i kupców, a utrwalała szczególnie od XIX wieku, popularna literatura podróżnicza. Kolejne afrykańskie podróże bohaterów tej pracy dzieli mniej więcej pół wieku, toteż niezmiernie interesujące jest śledzenie ewolucji wizerunku Afryki od pełnego uprzedzeń, europocentrycznego i zdystansowanego widzenia Sienkiewiczowskiego, poprzez usiłującego dociec prawdy o czarnym Kontynencie Brandysa, aż po obraz kreślony przez Kydryńskiego, zsubiektywizowany, niesymetryczny i niepełny, ale najbliższy sprawozdaniu antropologa doświadczającego spotkania z obcością bezpośrednio w terenie i spoglądającego na obca kulturę z wrażliwością humanisty.